Równocześnie zaprzecza tej ostatniej własnej wypowiedzi, obdarzając bezwzględnym veto wszystko, co związane z-jak to nazywa- "nikczemnym reżimem Izraela". Kryptofaszysta? Swą postawę uzasadnia faktem, iż Izraeljest okupantem ziem palestyńskich i łamie prawa człowieka. Kieruje uwagę na Afganistan, konflikt Iracko- Irański, Tybet. Muslimgauze zbliża się do kondycji zaślepionego fanatyka, bezwzględnie dzielącego świat na dobrych i złych, ale nie upadł tak nisko, by swoje opinie narzucać innym: " Ktoś może nazwać to obsesją, szaleństwem. Nie dbam o to. Wierzę w to, co robię,to moja pasja. Kocham to, co robię. Przedstawiam swój punkt widzenia. Jeśli ci on nie pasuje, nie sluchaj Muslimgauze." Jones nie jest muzułmaninem. Określa siebie jako człowieka areligijnego. Nigdy nie był na Bliskim Wschodzie, twierdzi, iż dopóki trwa wojna, jego noga tam nie postanie. Dodaje przy tym fatalistycznie, iż pokój jest odległym marzeniem...

Jego nagrania są w większości komentarzem do kolejnych aktów bliskowschodniej tragedii. "Muzyka nie jest polityczna,ale jej tworzenie tak". Jones czerpie informacje z mediów, niekiedy włącza do muzyki fragmenty wypowiedzi

polityków i komentatorów, na okładkach wykorzystuje zdjęcia z tamtych rejonów. Tworzy wyłącznie muzykę instrumentalną: "Nie wygłaszamy kazań, dlatego nie mamy tekstów. Wierzę jednak, że wysłuchanie tej muzyki skłoni do pytań. Tytuły są przewodnikiem dla tych, ktorzy chcieliby uzyskać informację o sytuacji, która się za nimi kryje. "Ideologiczny ciężar przekazu opiera się na tytułach utworów i okładkach płyt,często prowokacyjnych. Album komentujący jeden z etapów izraelsko-palestyńskich pokojowych neogocjacji ma na okładce zdjęcie przedstawiające uścisk dłoni wyminiany przez obradujących w Białym Domu Arafata i Rabina, podpis a zarazem tytuł płyty brzmi "Betrayal" (zdrada). Przykładowe tytuły innych pozycji: "Hamas Arc", "Vote Hezbollah", "Hebron Massacre", "United States Of Islam", "Izlamaphobia".

charyzmatycznych, niepowtarzalnych nagrań. W młodości inspirowała go niemiecka awangarda (Can, Faust), punk i industrial. Jego własna muzyka całkowicie podporządkowana jest rytmowi. Fundamentem są hipnotyczne, transowe rytmy Bliskiego Wschodu. Muslimgauze zapętla ścieżki tradycyjnych, akustycznych instrumentów etnicznych i splata je beatem generowanym przez automaty, poddawanym różnorodnym brzmieniowym odkształceniom. Reszta to tylko ozdobniki budujące głęboki groove: nagrania głosów arabskich wokalistów, odgłosów życia gwarnej, bliskowschodniej ulicy, islamskich modlitw, partie egzotycznych instrumentów i ekstrawaganckie, naloty zmutowanej elektroniki, niekiedynaśladujące wojenny zgiełk. Warsztatowo realizacje Muslimgauze bazują na preparacji taśm i kreatywnym wykorzystaniu prostych syntezatorów i automatów perkusyjnych. Jones pogardliwie odrzuca sampler, uznając, że zależy mu na oryginalnym brzmieniu. Korzysta ze swego taśmowego archiwum pełnego nagrań muzyki

i odgłosów otoczenia z Bliskiego Wschodu. Powstają wielowymiarowe, atmosferyczne pejzaże pełne wschodniego kolorytu, niekiedy utrzymane w tonie postindustrialnych, drapieżnych kolaży ("Massacre Of Hebron"), innym razem ciążące ku klimatycznemu dubowi o ambientowym oddechu ( "Gun Aramaic", "Salaam Alekum Bastard"- Muslimgauze współpracował też z Rootsmanem), albo bliskie formuły, którą możnaby określić minimalistycznym, noise'owym wydaniem

drum'n'bassu ( ostatnie produkcje "Farouk Enjineer", " Mazar - i - Sharif"). To tylko pobieżny przegląd ulubionych estetyk Muslimgauze. Ma on na swym koncie przeszło 50 tytułów: albumów CD, EP-ek, limitowanych edycji płyt analogowych. Staalplaat ogłosił nawet subskrybcjię na dzieła Muslimgauze, minimalny wkład 100 funtów uprawnia do wpisu na listę nabywców limitowanej serii wydawnictw " tylko dla fanów". Trudno się oprzeć urokowi tej muzyki, mieszającej orientalne transy z nowoczesnym, eksperymentalnym brzmieniem i rytmem. Muslimgauze przesyła nam serię egzotycznych dźwiękowych pocztówek naznaczonych niepokojącym zgrzytem czy rysą, które maja naprowadzić uwagę na problemowy wymiar owych bajkowych regionów. Jones stworzył nowy model agit popu na miarę epoki konsumpcyjnej: twórczość zapładnianą " z drugiej ręki" przez media, która narasta w nieumiarkowanej ilości , proporcjonalnie do ich informacyjnej kanonady, a w swym zaangażowanym kanale transmisji rezygnuje z werbalizacji na rzecz artykulacji hasłowo - obrazkowej, buduje atrakcyjny, angażujący klimat, by poruszać jego zakłóceniami, oddzialując nie tyle na intelekt, ile na zmysły.